Ер-те-де ба-ла-сы жоқ жал-ғыз-бас-ты ә-йел си-қыр-шы кем-пір-ге:
– Ө-мір бо-йы «ба-лам бол-са» деп ар-ман-дап ке-ле-мін. Бәл-кім, сен бір
а-ма-лын та-бар-сың? – дей-ді а-уыр күр-сі-ніп.
Ә-йел-ді а-яп кет-кен кем-пір о-ған ар-па-ның дә-нін бе-ре-ді де:
– О-сы дән-ді гүл ө-сі-ре-тін тос-тақ-қа сал да, то-пы-рақ-қа кө-міп тас-та. Ке-йін не бо-ла-ты-нын кө-ре-сің, – дей-ді.
Ә-йел рақ-ме-тін ай-тып, кем-пір-ге сый жа-сай-ды. Ү-йі-не жет-кен бой-да дән-ді тос-тақ-қа о-тыр-ғы-зып, су құ-я-ды. Сол сәт-те қыз-ғал-дақ-қа ұқ-сай-тын ә-де-мі гүл ө-сіп шы-ға-ды. Ә-йел гүл-дің күл-те-ле-рін сү-йе бас-та-ған-да күл-те-лер а-шы-ла-ды. Қа-ра-са, гүл-дің тос-та-ған-ша-сын-да үл-кен-ді-гі түй-ме-дей ға-на қыз о-тыр е-кен. Сон-дық-тан ә-йел
о-ны Түй-ме-қыз деп а-тай-ды.